( Μάιος 2001)
Κάτω από κανονικές συνθήκες θα πρέπει μέχρι τώρα και ύστερα από τόσες προσπάθειες για πάνω από μια δεκαετία, να είχα κουραστεί να επανέρχομαι συνεχώς για το ίδιο θέμα. Κι όχι βέβαια σαν πολιτικός, ούτε σαν υποψήφιος βουλευτής, αλλά σαν άτομο που αντιμετωπίζει και προσωπικά την απαράδεκτη και εγκληματική αδιαφορία, τόσο του κοινού, όσο και των υπευθύνων για τη «διαφύλαξη» των χώρων στάθμευσης για αναπηρικά οχήματα. Είναι ένα θέμα που και μόνο που αναγκάζεται κάποιος να το αναφέρει, αποτελεί ντροπή για μια κοινωνία που θέλει να ονομάζεται σύγχρονη και μορφωμένη, που αποζητά με τόσο πάθος την ένταξή της μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, που σε πλείστες περιπτώσεις νιώθει τόσο υπέρτερη και τόσο ανώτερη από πολλούς άλλους λαούς της γης.
Κάθε φορά που αναγκάζεται κάποιος ανάπηρος να σταθμεύσει έξω από κάποιο ξενοδοχείο, κάποιο κυβερνητικό κτίριο, στο αεροδρόμιο, στο λιμάνι κτλ., έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα του 2001, της κυπριακής γενικώς πραγματικότητας. Σε κάθε ένα από τα πιο πάνω κτίρια υπάρχουν 2-3 χώροι που προορίζονται για τα αναπηρικά οχήματα. Και επειδή ο προορισμός τους είναι τέτοιος, βρίσκονται πάντα δίπλα από τις εισόδους. Αυτό αποτελεί και το έναυσμα μιας μεγάλης μάχης ανάμεσα στους κατόχους υπερπολυτελών αυτοκινήτων, που κυρίως είναι και μόνιμοι θαμώνες στα διάφορα πολυτελή ξενοδοχεία, για το ποιος θα σταθμεύσει πρώτος στο χώρο των αναπήρων!
Άσχετα αν μπροστά τους υπάρχει μια τεράστια μπλε πινακίδα που φέρει το διεθνές σήμα για ανάπηρα άτομα, άσχετα αν με την πράξη τους θα ταλαιπωρήσουν ακόμα περισσότερο κάποια άτομα που ήδη ταλαιπωρούνται αφάνταστα από την ίδια τη ζωή. Όλα αυτά αποτελούν για τους περισσότερους Κύπριους λεπτομέρειες. Γι’ αυτούς σημασία έχει το γεγονός ότι κατάφεραν να παρκάρουν το όχημά τους δίπλα από την είσοδο, έτσι που όποιος μπαίνει και όποιος βγαίνει να το βλέπει και να το θαυμάζει! Το ίδιο όμως αδιάφοροι με το κοινό, είναι και οι αρμόδιοι. Κρύβονται πάντα πίσω από τη δικαιολογία ότι οι χώροι αυτοί είναι ιδιωτικοί και δεν μπορούν να επέμβουν. Την ίδια απάντηση παίρνουμε κι από τους εργαζόμενους ή και τους Διευθυντές των ξενοδοχείων. Αδυναμία να επέμβουν δηλώνουν ακόμα και αστυνομικοί στο χώρο στάθμευσης στο Αεροδρόμιο Λάρνακας. Όσες φορές ζήτησα τη βοήθειά τους (και ήταν πολλές αυτές οι φορές μια και εργάζομαι για 18 χρόνια στο αεροδρόμιο), παρά το γεγονός ότι δείχνουν ξεκάθαρα οι άνθρωποι ότι θέλουν να βοηθήσουν, εντούτοις δεν έχουν το δικαίωμα ούτε και να καταγγείλουν την παράνομη στάθμευση!
Δεν ξέρω ποιος αρμόδιος θα τολμήσει να λύσει αυτό το πρόβλημα; Γιατί είναι εύκολο να ψηφίζουμε νόμους, να αναγκάζουμε κάποιους να του εφαρμόζουν πολεοδομικά, αλλά στο τέλος όλα να αποτελούν μια απάτη και μια απαράδεκτη συμπεριφορά απέναντι σε μια ομάδα δυσπραγούντων συνανθρώπων μας. Η μπάλα είναι στα πόδια του Υπουργού Συγκοινωνιών και Έργων. Αν στην επόμενη και μόνο βδομάδα, όπου πάει παρατηρήσει ποιοι χρησιμοποιούν τους χώρους στάθμευσης των αναπήρων, είμαι σίγουρος πως θα επέμβει για να λύσει οριστικά το πρόβλημα.
Και μια υπενθύμιση προς όλους. Η «αγάπη» και το «ενδιαφέρον» προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν μπορούν να περιορίζονται μέσα σε ένα τριήμερο, ούτε αρκεί να δίνουμε τις πέννες μας, τις φανέλες μας και καμιά 100ή λίρες αφού πρώτα βεβαιωθούμε ότι θα αναγγελθεί από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως η προσφορά μας. Η πραγματική αγάπη και το πραγματικό ενδιαφέρον πρέπει να γίνουν συνείδηση και να μεταφράζονται σε έργα, ακόμα και στις πιο μικρές για μας λεπτομέρειες. Για κάποιους άλλους αυτές οι μικρές λεπτομέρειες είναι πολύ σημαντικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου